Sen.

Najprawdopodobniej znowu wpadłam w sidła swojej wyobraźni. Czuję się potwornie. Mam ochotę schować głowę w piasek, uciec, zamienić się w wodę i z pluskiem runąć na podłogę znikając mu z oczu
Najchętniej usiadłabym na łóżku, włączyła Nosowską i zaczęła pić ile wlezie. Nie zwracałabym uwagi na to po jakie trunki sięgam, nie zwracałabym uwagi na to czy ktoś mnie widzi, czy za oknem nadal ciemno czy już świta. Pozwoliłabym na to, aby alkohol rozcieńczył wszystkie wspomnienia, te dobre i te gorsze, a zwłaszcza telefon i ostatnią rozmowę, a raczej jej brak i obojętność jaką dało się odczuć po drugiej stronie słuchawki. Nie wierzę, że na to pozwoliłam, nie wierzę, że pozwoliłam sobie na taką nadzieję, na takie plany, na takie wizje.
Już nigdy nie pozwolę, by tak wiele niepewnych myśli zakorzeniło się w mojej głowie. Teraz czas na plan C, znienawidzony plan C, czyli ... odejście "z piersią dumnie wypiętą, lekkim krokiem po szczęście, szczęście lecz nie w duecie". Jednak ta duma będzie tylko pozorna i  szczęście również takie jakieś pozorne...

http://www.youtube.com/watch?v=ldKMB0x_CxY

strumień iskier w niebo szedł

gdy w zdumieniu spalał się.